آهنگساز: غلامرضا صادقی
شعر: حسین منزوی و امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا. سایه)
کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت
که تشنه مانده دلم در هوای زمزمه هایت
تهیست دستم اگر نه برای هدیه به عشقت
آخ چه جای جسم و جوانی که جان من به فدایت
به قصه ی تو هم امشب درون بستر سینه
هوای خواب ندارد دلی که کرده هوایت
هزار عاشق دیوانه در من است که هرگز
به هیچ بند و فسونی نمیکنند رهایت
هوای روی تو دارم نمی‌گذارندم
مگر به کوی تو این ابرها ببارندم
مرا که مست توام این خمار خواهد کشت
نگاه کن که به دست که می‌سپارندم
مگر در این شب دیر انتظارِ عاشق‌کُش
به وعده‌های وصال تو زنده دارندم
غمم نمی‌خورد ایام و جای رنجش نیست
هزار شکر که بی غم نمی‌گذارندم
سری به سینه فرو برده‌ام مگر روزی
چو گنج گم‌شده زین کنج غم برآرندم
چه باک اگر به دل بی‌غمان نبردم راه
غم شکسته‌دلانم که می‌گسارندم
من آن ستارۀ شب زنده‌دار امّیدم
که عاشقان تو تا روز می‌شمارندم
چه جای خواب که هر شب محصّلان فراق
خیال روی تو بر دیده می‌گمارندم
هنوز دست نَشسته‌ست غم ز خون دلم
چه نقش‌ها که ازین دست می‌نگارندم
کدام مست، می از خون سایه خواهد کرد
که همچو خوشۀ انگور می‌فشارندم
نظر شما درباره آهنگ «هوای زمزمه هایت» چیست؟
«نظر شما مهم است؛ نظرتان را دیگران به اشتراک بگذارید»
