چون زلف توام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی
خواهم که تو را در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی
از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی
دشت ها نام تو را می گویند
کوه ها شعر مرا می خوانند
کوه باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
در من این جلوه ی اندوه زِ چیست
در تو این قصه ی پرهیز که چه
در من این شعله ی عصیانِ نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه
آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پُر می سازد
آه مگذار ، آه مگذار
آه مگذار که دستان من آن اعتمادی که به دستان تو دارد
به فراموشی ها بسپارد
در میان من و تو فاصله هاست
میتوانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
میتوان از میان فاصله ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله هاست
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی
من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم
سینه ام آینه ای است با غباری از غم
تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار
آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پُر می سازد
آه مگذار ، آه مگذار
آه مگذار که دستان من آن اعتمادی که به دستان تو دارد
به فراموشی ها بسپارد
